บทที่ 117

จอร์จชำเลืองมองลูอิซาแวบหนึ่งแม้จะขับรถด้วยความเร็วชนิดไม่คิดชีวิต น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น “อะไรกัน เธอกลัวเป็นด้วยเหรอ นึกว่าเธอไม่กลัวอะไรซะอีก!”

ลูอิซาหลับตาปี๋ สบถด่าเขาในใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปยั่วโมโหเขา

เธอฝืนทำน้ำเสียงให้สงบขณะใช้เหตุผล “กลัวสิคะ จะไม่ให้กลัวได้ยังไง คนเรามีชีวิตเดีย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ